صنعت پلاستیک یکی از صنایع پیشرو و حیاتی در دنیای امروز است که محصولات آن از بستهبندیهای ساده تا قطعات پیچیده در صنایع هوافضا و پزشکی را شامل میشود. با این حال، پلاستیکها ذاتاً در برابر تخریب ناشی از عوامل محیطی مانند حرارت، نور و اکسیژن آسیب پذیر هستند. این تخریب میتواند منجر به کاهش خواص مکانیکی، تغییر رنگ و کوتاه شدن عمر مفید محصول شود. برای مقابله با این چالش، آنتیاکسیدانها به عنوان افزودنیهای ضروری در فرآیند تولید پلاستیک به کار گرفته میشوند. این مقاله به بررسی جامع آنتیاکسیدانها، نقش آنها در صنعت پلاستیک، میپردازد.
فرآیند قالب گیری تزریقی یکی از رایج ترین روش ها برای تولید قطعات پلاستیکی است. در این فرآیند، دمای قالب نقش بسیار مهمی در تعیین کیفیت، سرعت تولید و عمر قالب ایفا می کند. کنترل صحیح دما نه تنها به بهبود کیفیت قطعه نهایی کمک می کند، بلکه موجب کاهش ضایعات و افزایش بهره وری نیز می شود.
کامپاند پلیاتیلن نوعی از مواد پلیمری است که از ترکیب پلیاتیلن با مواد افزودنی مختلف مانند پرکنندهها، روانکنندهها، آنتیاکسیدانتها و مواد رنگزای ساخته میشود. این فرآیند منجر به ایجاد محصولی با خواص مکانیکی، حرارتی و شیمیایی بهبود یافته نسبت به پلیاتیلن خام میشود.
پلیاتیلن (PE) یکی از پرکاربردترین پلیمرها در جهان است که به دلیل تنوع ساختاری و خواص منحصربهفرد، در صنایع گوناگون مورد استفاده قرار میگیرد. سه نوع اصلی و پرمصرف پلیاتیلن شامل HDPE پلیاتیلن با چگالی بالا، LDPE (پلیاتیلن با چگالی پایین) و پلیاتیلن خطی با چگالی پایین هستند که تفاوت اصلی آنها در ساختار مولکولی و در نتیجه، خواص فیزیکی و کاربردها نهفته است.
در سال ۱۴۰۴، پرکاربردترین افزودنیهای صنعت پلاستیک در ایران شامل پایدارکنندههای حرارتی (برای جلوگیری از تجزیه در دماهای بالا)، نرمکنندهها (برای افزایش انعطافپذیری، بهویژه در PVC)، آنتیاکسیدانها (جهت افزایش مقاومت در برابر اکسیداسیون و افزایش عمر محصول)، ضد UV (برای محافظت در برابر تابش فرابنفش و رنگپریدگی)، و پرکنندههای معدنی مانند کربنات کلسیم (برای کاهش هزینه و بهبود خواص مکانیکی) بودند. همچنین، استفاده از مستربچهای رنگی و افزودنیهای آنتیباکتریال به دلیل افزایش تقاضا در صنایع بستهبندی و پزشکی رشد چشمگیری داشت.