پلی‌اتیلن (PE) یکی از پرکاربردترین پلیمرها در جهان است که به دلیل تنوع ساختاری و خواص منحصربه‌فرد، در صنایع گوناگون مورد استفاده قرار می‌گیرد. سه نوع اصلی و پرمصرف پلی‌اتیلن شامل HDPE پلی‌اتیلن با چگالی بالا، LDPE (پلی‌اتیلن با چگالی پایین) و پلی‌اتیلن خطی با چگالی پایین هستند که تفاوت اصلی آن‌ها در ساختار مولکولی و در نتیجه، خواص فیزیکی و کاربردها نهفته است.

در سال ۱۴۰۴، پرکاربردترین افزودنی‌های صنعت پلاستیک در ایران شامل پایدارکننده‌های حرارتی (برای جلوگیری از تجزیه در دماهای بالا)، نرم‌کننده‌ها (برای افزایش انعطاف‌پذیری، به‌ویژه در PVC)، آنتی‌اکسیدان‌ها (جهت افزایش مقاومت در برابر اکسیداسیون و افزایش عمر محصول)، ضد UV (برای محافظت در برابر تابش فرابنفش و رنگ‌پریدگی)، و پرکننده‌های معدنی مانند کربنات کلسیم (برای کاهش هزینه و بهبود خواص مکانیکی) بودند. همچنین، استفاده از مستربچ‌های رنگی و افزودنی‌های آنتی‌باکتریال به دلیل افزایش تقاضا در صنایع بسته‌بندی و پزشکی رشد چشمگیری داشت.

مستربچ‌ها به‌طور کلی ترکیبات غلیظ‌ شده‌ای از مواد شیمیایی و پلیمری هستند که برای بهبود یا تغییر ویژگی‌های پلاستیک‌ها استفاده می‌شوند و در سه گروه اصلی جای می‌گیرند: مستربچ‌های رنگی حاوی پیگمنت یا رنگ‌دانه هستند و وظیفه رنگ‌دهی یکنواخت به پلاستیک‌ها را بر عهده دارند؛ مستربچ‌های افزودنی شامل موادی مثل آنتی‌اکسیدانت‌ها، مقاوم‌کننده‌های UV، آنتی‌بلاک، آنتی‌استاتیک و غیره هستند که خواص فیزیکی، شیمیایی یا عملکردی پلیمر را بهبود می‌دهند؛ و مستربچ‌های پایه (Carrier) که نوعی رزین پلیمری سازگار با پلیمر مصرفی محسوب می‌شوند و نقش حامل رنگ‌دانه یا افزودنی را دارند تا اختلاط و پخش بهتر این مواد در پلیمر اصلی را تضمین کنند.

برای کاهش هزینه تولید ظروف بادی، یکی از مهم‌ترین اقدام‌ها بهینه‌سازی فرآیندهای تولید است. با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته و اتوماسیون در خطوط تولید، می‌توان به کاهش زمان و منابع مصرفی دست یافت. تنظیم دقیق ماشین‌آلات، استفاده از نرم‌افزارهای مدیریت تولید و نظارت بر فرآیندها به روش‌های بهینه‌سازی کمک می‌کند و از بروز نیاز به تعمیرات غیرضروری جلوگیری می‌نماید.